Kızımın bebekliği nostaljisi. Onda, ilk olduğundan belki daha bir heyecan duyuyordum. Onunla birlikte ben dünyayı yeniden keşfettim desem az olmaz. İlk kahkahası, ilk sesleri, ilk kelimeleri, ilk adımlarının heyecanı hep ayrıydı.
Şimdi bazen üzülüyorum. Oğlumda bu duyguları, aynı yoğunlukta hissedemiyorum diye.
Yine de biliyorum ki o minik gözleri ile bana baktığında, bana güldüğünde onu da ablası kadar seviyorum.
Her ikisi de ayrı güzellikteler ve ayrı ayrı seviliyorlar.
Her ikisi öksürdüğünde de, benim ciğerlerim yerinden çıkacakmış gibi geliyor.
Her ikisi de uyuduğunda, yüzlerindeki masumiyet yüreğimi okşuyor.
Her ikisinin ellerini öpüp kokladığımda, bana aynı duyguları yaşatıyor.
Küçük beni çağırıyor...
Büyük hala uykuda...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder